بازگشت به خویشتن

به نام خدا

وقتی آفتاب هست، آب و خاک هست، باغبان هست، چرا نباید دانه گل رشد کند و گلی به ثمر نشیند؟! اگر غیر از این شود جای تعجب دارد. یعنی با وجود همه آنچه برای رشد لازم است، رشد نکند و همچنان زیر خاک، دانه بماند! این بدیهی است که دانه گل با وجود همه شرایط لازم بزرگ می شود و گلی را به طبیعت هدیه می دهد و البته این برای گل دیگر ارزش نمی شود چون همانگونه رفتار کرده که طبیعت و ذات او آن را می طلبید.

مهم این است که نشکنی و بتوانی رشد کنی، از لابلای تمام سختی ها و دردهایی که داری.. بزرگ شدن و رشد کردن در حالی که همه آنچه که می خواهی محیاست و همه چیز مطابق میل تو می گذرد نه تنها هنر نیست بلکه بدیهی است و حتی گاهی نمی توان نامش را رشد گذاشت! اما اگر با وجود تمام سختی هایی که داری بتوانی استوار بمانی و به راهت ادامه دهی، آنوقت این می شود ارزش .. وقتی گل ات به ثمر رسید، ارزش و زیبایی اش را با تمام وجود درک خواهی کرد...